Being one of the guys

 BEING ONE OF THE GUYS

Wij vrouwen willen graag ‘one of the guys’ zijn. Alles kunnen wat mannen ook kunnen, kunnen wij toch ook? Ook al moeten we ons daar helemaal voor weg cijferen? Hoezo? Wezijngewoonweggeenman. Simpel. punt. We zijn vrouwen! Geen mannen. En velen van ons zijn ook nog eens moeder. Eigenlijk moeten we dat gewoon waarderen. Wij hebben nou eenmaal talenten die mannen niet hebben en anders om ook. Jahaa, echt :-)

ONE OF THE GUYS

Ikzelf was ook ‘one of the guys’ zijn. Opgevoed in een ondernemersfamilie, tussen twee broers in, was ‘piepen’ niet echt aan de orde. Niet zeuren en gewoon doorgaan was het motto. Op zich is met dat motto niet veel mis, ik gebruik het immers ook vaak bij mijn eigen kinderen. Maar dit motto stimuleerde niet echt mijn zachte vrouwelijke kant. Hoedanook, ik moest me staande houden tussen mijn broers, die het best leuk vonden om zussie af en toe te pesten. Begrijp me niet verkeerd, het heeft me een stuk meer adrem gemaakt en ik houd heel veel van ze. Maar piepen ofwel ‘huilen’ zat er gewoon niet in. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. In de loop der jaren heb mijn heb ik zachtere kant leren ontwikkelen. ( helemaal een softie word ik natuurlijk nooit gna gna)

Door mijn opvoeding ben ik heel direct geworden, niet vals, niet gemeen, gewoon direct. Zoals mannen dat doen eigenlijk. Direct zeggen wat je denkt, zonder die fluwelen handschoentjes, en dan verder. Sommige mannen schrokken van me, andere mannen vonden me juist tof. Ze zagen me al snel als ‘one of the guys’. Maar bij een grote groep vrouwen werd ik gezien als ‘bitch’. Destijds had ik geen idee waarom, want ik zei niets gemeens. Uiteindelijk begreep ik dat het mijn directheid en mijn soms ietwat norse uitstraling het deed. Destijds vond ik het allemaal prima. Ik hoorde erbij, bij de mannen danwel te verstaan. Cool en stoer!

JAREN LATER...

Jaren later, getrouwd en moeder van drie kinderen ging het leven mij prima af. Na elke bevalling was ik binnen maximaal 10 dagen alweer lekker aan het werk. Thuis zitten was er niet bij. Dat wilde ik ook niet, vond werken heerlijk. En vond ( en vind) mijn kinderen werelds leuk. Het ging me ook allemaal goed af. Full-time werken, de kids en elke avond een verse maaltijd op tafel. We moeten immers wel gezond eten. Toch zagen veel mensen, die mij niet goed kenden, nog steeds als een bitch. Maar waarom dan? Ik was inmiddels moeder en toch al een stuk zachter geworden.

Na wat coachingstrajecten en een enkele psycholoog, kwam ik erachter dat ik mijn gevoel niet toeliet. Ja dûh…daar had ik immers ook geen tijd voor. Mijn drukke schema had daar echt geen tijd voor. En als je weinig van jezelf aan anderen laat zien, dan hangen mensen daar vanzelf een labeltje aan. Bitch dus…In die tijd ben ik wel meer geïnterresseerd geraakt in persoonlijke ontwikkeling. Heb er boeken over gelezen en ontwikkelde mezelf verder. Zo las ik laatst het boek LEAN IN van Sheryl Sandberg en herkende er veel van mezelf in.

SHERYL SANDBERG

Sheryl Sandberg is een ondernemende moeder, die een best wel pittige baan als COO heeft, bij één van de bekendste bedrijven van de wereld. Facebook. In haar boek vertelt ze dat ze aan de slag ging bij Facebook. Daar werkten destijds nog maar 550 mensen. Een start-up, een echte uitdaging dus. Maar wat er wel vaker bij start-ups gebeurd, is dat er 24/7 wordt gewerkt. Als werkende moeder, in een normale baan, is het vaak al een uitdaging om alles goed te plannen. Maar als moeder van twee opgroeiende kinderen bij een start-up, is dat letterlijk meedoen aan de olympische spelen in het onderdeel PLANNEN. Zij was als vrouw ook behoorlijk hard voor zichzelf en wilde zich, als vrouw en als moeder, natuurlijk niet laten kennen.

” Het eerste jaar bij Facebook was echt moeilijk. Ik weet dat ik ‘uitdagend’zou moeten zeggen, maar ‘echt moeilijk’ klopt beter. In navolging van Mark ( CEO facebook) werkten veel technische mensen binnen het bedrijf nachtenlang door. Als ik om negen uur ’s ochtends met iemand een vergadering had belegd, kwam diegene niet opdagen omdat hij veranderstelde dat ik negen uur ’s avonds bedoelde. Ik moest aanwezig zijn wanneer de anderen er ook waren en ik was bang dat als ik te vroeg van kantoor zou vertrekken, ik zou overkomen als een overgevoelige – en oude- taart. “  

-Sheryl Sandberg in Lean In