Hoe ik mijn eerste baan bemachtigde in modestad Parijs
EEN BRUTAAL MENS HEEFT DE HALVE WERELD
Soms vragen mensen mij hoe ik ooit in de mode begonnen ben. Dan vertel ik achterstevoren wat ik allemaal heb gedaan. Genoeg in de mode gedaan, maar bij 1 verhaal blijft men toch vaak aan mijn lippen hangen. Dat was mijn eerste ervaring solliciteren nadat ik was afgestudeerd aan de kunstacademie. Ik heb het op papier gezet, zodat je ook mee kan genieten van mijn emotionele rollercoaster in Parijs. Want deze mevrouw zou wel even in Parijs gaan werken....
IEDEREEN ZIT OP JE TE WACHTEN...
23 jaar, net van school af. Mevrouw ( ik dus) dacht wel even in Parijs te gaan werken. Je bent immers afgestudeerd...
dus kan alles
iedereen wacht op je
de wereld ligt aan je voeten
Stap in de auto en alles komt goed.
Zoiets ja..
Nadat ik mijn diploma aan de kunstacademie in ontvangst had genomen wilde én zou ik in Parijs gaan werken. Nederland kon altijd nog, toch? Mijn lieve moeder zei nog ‘ Zou je niet eerst Nederland proberen?’ Maar nee, eigenwijs als ik ‘was’, ben ik samen met een vriendin richting Parijs vertrokken. In mijn witte Fiatje 500 over de snelweg richting Antwerpen, Lille en zo door naar Parijs.
Gelukkig kon ik bij kennissen van de kunstacademie logeren, want veel geld had ik niet zo net na mijn afstuderen. Die slaapplek was ook echt het enige wat ik geregeld had, de rest zou ik ter plekke wel zien.
iedereen wacht op je
de wereld ligt aan je voeten
Stap in de auto en alles komt goed.
Zoiets ja..
Nadat ik mijn diploma aan de kunstacademie in ontvangst had genomen wilde én zou ik in Parijs gaan werken. Nederland kon altijd nog, toch? Mijn lieve moeder zei nog ‘ Zou je niet eerst Nederland proberen?’ Maar nee, eigenwijs als ik ‘was’, ben ik samen met een vriendin richting Parijs vertrokken. In mijn witte Fiatje 500 over de snelweg richting Antwerpen, Lille en zo door naar Parijs.
Gelukkig kon ik bij kennissen van de kunstacademie logeren, want veel geld had ik niet zo net na mijn afstuderen. Die slaapplek was ook echt het enige wat ik geregeld had, de rest zou ik ter plekke wel zien.
BIENVENUE A PARIS, NOT
Aangekomen in Parijs eerst maar eens op zoek. Bij welke bedrijven wilde ik eigenlijk graag werken? Waarom zou je dat immers van te voren plannen...ahum.
Maar eerlijk gezegd was er maar eentje waar ik heûl graag wilde werken. Dat was de TREND UNION.
Dit bedrijf specialiseert zich in prognoses, de toekomst. Dus zij voorspellen wat we over twee à drie jaar gaan dragen of hoe gaan we wonen. Of de vraag, rijden we nog wel in auto's over 10 jaar. En ja, daar wordt door grote bedrijven veel geld voor betaald. Het zijn ook niet uit de lucht gegrepen prognoses, maar gebaseerd op ervaring, logische ontwikkelingen. Ok, voorruit..een simpel voorbeeldje...de tijd van de fast-fashion is wel ene beetje op zijn retour, dus gaan we nu het kledingstuk an-sich meer waarderen. Logisch gevolg toch?
Van dit soort bedrijven zijn er meerdere in de wereld, maar ik wilde bij de TREND UNION werken. Een bijzonder mooi prognose bedrijf in Parijs, geleid door een Nederlandse dame; Lidewij Edelkoort.
De kans dat ik daar aan het werk zou komen was natuurlijk nihil (vond ik van niet). Maar gelukkig waren er meer prognoses studio’s in Parijs en kon ik me storten op het schrijven van sollicitatiebrieven.
Enfin, netjes alle adressen verzameld en brieven geschreven ( e-mail bestond nog niet). Op de bus gedaan en gewacht.
Maarja..hoe lang ga je wachten? Geduld is niet mijn sterkste kant met dit soort dingen, dus na twee dagen ben ik maar eens gaan bellen.
Pffff…of het aan mijn vloeiende Bretonse accent ;-) lag, weet ik niet, maar heel vriendelijk waren de Parijzenaars niet aan de telefoon. Tjongejongejonge.
Bienvenue a Paris, not!
Pffff…of het aan mijn vloeiende Bretonse accent ;-) lag, weet ik niet, maar heel vriendelijk waren de Parijzenaars niet aan de telefoon. Tjongejongejonge.
Bienvenue a Paris, not!
EN NU?
Bellen schoot dus niet op.
En nu?
Terug naar huis?
Ik kon toch moeilijk weer naar Nederland gaan en mijn moeder vertellen dat het niet was gelukt. ( dat was mijn eigen trots die in de weg zat)
Dus...#$%@$ …it, ik ga niet wachten totdat ik een ons weeg.
IK GA GEWOON LANGS.
Terug naar huis?
Ik kon toch moeilijk weer naar Nederland gaan en mijn moeder vertellen dat het niet was gelukt. ( dat was mijn eigen trots die in de weg zat)
Dus...#$%@$ …it, ik ga niet wachten totdat ik een ons weeg.
IK GA GEWOON LANGS.
KOM JE UIT NEDERLAND?
De volgende ochtend ben ik op pad gegaan. Ik dacht, ik probeer het gewoon. Nee heb ik, ja kan ik krijgen. Lijstje gemaakt en gaan met die banaan. Op nummer 1 stond natuurlijk de TREND UNION. Adres opgezocht en in de metro gesprongen.
Ik kwam aan bij een soort kleine hippe loods, midden in Parijs. Later bleek dat de buitenkant van de loods elk jaar een andere kleur werd geschilderd. Van groen naar rose en zelfs naar goud. Heel tof!
Zonder afspraak ben ik naar binnen gegaan.
Bij binnenkomst was er geen receptie.
Je stond eigenlijk gelijk in een soort hippe bedrijfsloft.
Tja, daar sta je dan.
Uiteindelijk sprak iemand me aan en vroeg wat ik kwam doen. In mijn beste frans legde ik uit dat ik mijn werk kwam laten zien.
‘Kom je uit Nederland?’ Ik hoorde ineens iemand iets in het Nederlands roepen vanaf de andere kant van de loods. Het was Lidewij Edelkoort, de Nederlandse eigenaresse van het bedrijf.
‘Ja.’ Stamelde ik.
‘Wat kom je doen?’ De toon was niet zo vriendelijk
‘Mijn werk laten zien’ stamelde ik verder.
Let op, dit gesprek vloog dus van de ene kant van de loods naar de andere kant.
‘Dan moet je eerst een brief sturen!’ De toon werd nog minder vriendelijk. #OMG
‘Uh, ja, dat heb ik gedaan, maar ik kreeg geen reactie.’
Het lood ( misschien wel de hele loods) was in mijn schoenen gezonken en ik kreeg langzaam het idee dat dit misschien niet zo’n goed idee was.
En het werd stil…
Die paar seconden leken eeuwen te duren.
‘Oké, ik zoek even iemand.’ riep Lidewij uiteindelijk.
Huh, ik mocht blijven?
Stond nog steeds verstijfd, maar zei ze nou dat iemand ging zoeken?
Netjes bleef ik staan wachten.
‘Je mag wel gaan zitten hoor!’ riep ze vanaf de andere kant van de loods.
Pfff…kan je je een beetje voorstellen hoe ongemakkelijk ik mezelf voelde :-(
Ik ben gaan zitten en heb gewacht. Uiteindelijk kwam er een Française naar me toe en stelde zich voor. Ze begreep niet dat ze naar mijn werk moest kijken en dat ik beter een afspraak kon maken.
!Geloof mij, dit was de druppel, het moment dat ik er echt wel klaar mee was en wilde vertrekken. Jeemig, wat was dit een drama aan het worden.
Maar het ongelooflijke gebeurde. Het tij keerde 180 graden.
Ze vervolgde namelijk verder. ‘Je hebt zoveel tijd in je werk gestoken en dan wil ik daar de tijd voor nemen en dat heb ik nu eigenlijk niet.' Deze francaise was dus juist heel erg vriendelijk, ze wilde juist tijd voor mij maken.
Ik kreeg een glas water en samen keken we naar mijn portfolio. Na een pagina of 4 was ze blijkbaar onder de indruk want er werd nog iemand bijgehaald.
Die keek mee.
Toen werd er nog iemand bijgehaald.
En toen nog iemand…
en nog iemand…
Uiteindelijk stonden er wel meer dan 10 mensen naar mijn werk te kijken. Wow, ik voelde mezelf toch wel weer wat groter worden.
Netjes bleef ik staan wachten.
‘Je mag wel gaan zitten hoor!’ riep ze vanaf de andere kant van de loods.
Pfff…kan je je een beetje voorstellen hoe ongemakkelijk ik mezelf voelde :-(
Ik ben gaan zitten en heb gewacht. Uiteindelijk kwam er een Française naar me toe en stelde zich voor. Ze begreep niet dat ze naar mijn werk moest kijken en dat ik beter een afspraak kon maken.
!Geloof mij, dit was de druppel, het moment dat ik er echt wel klaar mee was en wilde vertrekken. Jeemig, wat was dit een drama aan het worden.
Maar het ongelooflijke gebeurde. Het tij keerde 180 graden.
Ze vervolgde namelijk verder. ‘Je hebt zoveel tijd in je werk gestoken en dan wil ik daar de tijd voor nemen en dat heb ik nu eigenlijk niet.' Deze francaise was dus juist heel erg vriendelijk, ze wilde juist tijd voor mij maken.
Ik kreeg een glas water en samen keken we naar mijn portfolio. Na een pagina of 4 was ze blijkbaar onder de indruk want er werd nog iemand bijgehaald.
Die keek mee.
Toen werd er nog iemand bijgehaald.
En toen nog iemand…
en nog iemand…
Uiteindelijk stonden er wel meer dan 10 mensen naar mijn werk te kijken. Wow, ik voelde mezelf toch wel weer wat groter worden.
TOUCH DOWN
Uiteindelijk vroeg iemand me of ik stage wilde lopen. Ik antwoordde dat ik werk wilde, geen stage meer. De lieve Française vertelde me aan het einde van het gesprek dat ze ging kijken of er budget was. Ze vroeg me of ze me die avond nog kon bellen?
Alleeez, natuurlijk!
Ik ben naar buiten gegaan en heb om de hoek even staan bijkomen. Want wat was dit een enorme emotionele rollercoaster. Die avond heeft ze me inderdaad gebeld. Er was budget en ik mocht de volgende dag beginnen bij de TREND UNION. Ongelooflijk he? Ik was zo blij! Mijn eerste baan in het creatieve vak, in Parijs, bij het bedrijf waar ik zo graag wilde werken. YEAHHH!
De volgende dag heb ik pas tijdens de koffiepauze mijn moeder gebeld met het nieuws. Natuurlijk was ze superblij en trots. Ik wilde namelijk echt aan het werk zijn voordat ik het nieuws aan iemand anders zou vertellen.
En tijdens de gezamenlijke lunch zag Lidewij mij aan het einde van de tafel zitten.
‘Jij was hier toch gisteren?’
‘Ja’ zei ik, met een smile van heb ik jou daar.
Uiteindelijk ben ik een paar maanden gebleven. De sollicitatie, het werken, het wonen in Parijs waren enorm leuke ervaringen en een goeie leerschool.
Maar wat er toen al in zat en ik toen nog niet wist, is dat ik een doorzetter ben als ik echt iets wil. Ik zeg wel eens tegen mijn kinderen ' Een brutaal mens heeft de halve wereld' ( en dan bedoel ik brutaal in een positieve zin). Soms moet je gewoon even doorzetten, even buiten je comfortzone, out of the box.
Liefs, Nicole
Ik ben naar buiten gegaan en heb om de hoek even staan bijkomen. Want wat was dit een enorme emotionele rollercoaster. Die avond heeft ze me inderdaad gebeld. Er was budget en ik mocht de volgende dag beginnen bij de TREND UNION. Ongelooflijk he? Ik was zo blij! Mijn eerste baan in het creatieve vak, in Parijs, bij het bedrijf waar ik zo graag wilde werken. YEAHHH!
De volgende dag heb ik pas tijdens de koffiepauze mijn moeder gebeld met het nieuws. Natuurlijk was ze superblij en trots. Ik wilde namelijk echt aan het werk zijn voordat ik het nieuws aan iemand anders zou vertellen.
En tijdens de gezamenlijke lunch zag Lidewij mij aan het einde van de tafel zitten.
‘Jij was hier toch gisteren?’
‘Ja’ zei ik, met een smile van heb ik jou daar.
Uiteindelijk ben ik een paar maanden gebleven. De sollicitatie, het werken, het wonen in Parijs waren enorm leuke ervaringen en een goeie leerschool.
Maar wat er toen al in zat en ik toen nog niet wist, is dat ik een doorzetter ben als ik echt iets wil. Ik zeg wel eens tegen mijn kinderen ' Een brutaal mens heeft de halve wereld' ( en dan bedoel ik brutaal in een positieve zin). Soms moet je gewoon even doorzetten, even buiten je comfortzone, out of the box.
Liefs, Nicole