Soms hangt de wereld als toevalligheden aan elkaar. Tenminste...dat denk ik dan.

Ik heb sinds kort een kunstwerk bij mij thuis hangen. En ik mag dan wel de kunstacademie hebben gedaan, maar kunst had ik nog helemaal niet aan de muur. Geen idee waarom eigenlijk, maar waarschijnlijk was ik met andere dingen bezig. De route van het kunstwerk naar mijn muur is best grappig, want dat begon met het lezen van een boek. 

De meeste mensen deugen.

Via mijn lief kreeg ik het boek 'De meeste mensen deugen' van Rutger Bregman in handen. Ik ben echt geen boekenworm, maar dit boek wilde ik gelijk lezen. Ik interesseer me al jaren voor sociale psychologie en ik ben ook best goedgelovig...met andere woorden...Ik geloof inderdaad dat de meeste mensen deugen en dat mensen zich, door opvoeding ofwel milieu, soms niet weten hoe ze zich moeten uiten ofwel gedragen.

Op een zondag ben ik begonnen in het boek en twee dagen later was het uit.  Briljant!* Het is een wetenschappelijk boek, maar je leest deze geschiedenis van de mensheid als een roman. Mijn gevoel klopte ook echt met het boek, de meeste mensen deugen inderdaad. 

De auteur Rutger Bregman schrijft voor het advertentievrije online platform voor journalistiek, 'De Correspondent' en zo word ik op de hoogte gehouden door vaak 'kritische' nieuwsbrieven die ze sturen. Sommige heel boeiend, andere weer niet. Netzo als bij die van mij :-).

Zo viel op een dag ineens de nieuwsbrief van Rutger Bregman in mijn postvak waarin hij uitlegt dat zijn boek 'De meeste mensen deugen' als een soort kaart in tekening is gezet door een kunstenares. Hoe tof, dacht ik! En inderdaad... het kunstwerk zag er prachtig uit. Je kon dan ook via een link meeluisteren hoe de kunstenares, Carlijn Kingma, het hele kunstwerk uitlegde.  

Luisterend naar het verhaal met mijn airpods in, was ik inmiddels al bezig een poster te kopen van dit prachtige kunstwerk. Ik was zo onder de indruk. Maar zoals het vaker gaat met je concentratie achter mijn laptop...Ik werd afgeleid. De poster is er nooit gekomen. 

Maanden later... 

Maanden later was ik zoek naar een mooie locatie voor een nieuwe photoshoot. En dat is soms best een bevalling. Want A) we kennen niet alle mooie locatie's in Nederland en B) sommige locaties zijn gewoonweg onbetaalbaar.  Maar via via weten we er altijd wel eentje te vinden. 

Deze keer kon ik het echt niet vinden, dus appte ik mijn oude vriendinnetje & styliste Marieke van der Kleij. Die moet toch wel wat weten? Dat wist ze! Ze vertelde me dat ik Lenny moest benaderen, want die heeft een prachtige gallery.

Lenny Oosterwijk is fotograaf en ken ook van vroegûh, maar had ik al jaaaaren niet meer gesproken. Way back in the 90's, we used to be friends. Hij had zelfs mijn modeacademie-afstudeer collectie gefotografeerd en inmiddels heeft hij dus zijn eigen gallery.

Via Instagram heb ik contact met Lenny opgenomen en hieronder vind je zijn reactie...

In het kort? Gebeld, leuk gechat en een dag later stonden Kim, het model, de visagiste en ik bij Lenny op de stoep. Marieke had niets teveel gezegd. Een mooi oud schoolgebouw met 4 grote zalen vol met prachtige kunst. 

In 1 zaal liep ik naar binnen en draaide me om en zag...

Lenny, is dit niet uhhh..?

> Ja, dit is een Carlijn Kingma

Die van ?

> De meeste mensen deugen

Ja! Ik kreeg een nieuwsbrief via ..

> De Correspondent

Ja! Is dit een echte?

> Ja! Lachte Lenny

En zo stond ik ineens voor 'Het weefsel der mensheid' van Carlijn Kingma. Zooo mooi. Lenny had dus de hele collectie van Kingma hangen. Hij vertelde dat Carlijn Kingma bouwkunde studeerde aan de TU Delft. En dat haar project bij haar afstuderen niet voldeed aan de formele exameneisen die bestaan uit een lange lijst bouwkundige producten. In plaats daarvan maakte ze een animatiefilm die door vijftig van haar tekeningen bewoog, waarmee ze werd beloond met een 10! Uiteindelijk is ze kaarten gaan tekenen om zo haar gedachtes verbeelding te geven. Ze noemt zichzelf Cartograaf van de Maatschappij.

Het werk van Carlijn Kingma bij Gallery Untitled op de achtergrond

Die wil ik hebben Len! Kostie?

Okeee, dat was even schrikken, maar Lenny is nummer 47  van de 70 kopieën ( het origineel was mij een nulletje teveel) bij mij thuis komen ophangen.  Ik kijk er nu elke dag naar als ik zit te werken. Yeah!

Vanachter mijn laptop heb ik mooi zicht op het kunstwerk

Inmiddels zijn we alweer drie keer bij Lenny wezen fotograferen, hebben Lenny en ik alweer een fles wijn soldaat gemaakt en heb mijn oog alweer laten vallen op een ander kunstwerk. Ja, zo gaat dat geloof ik. Maar daarover later meer.

Liefs, Nic

Gallery Untitled Koningsveldestraat 14 te ROTTERDAM

*Er zijn inmiddels kritische kanttekeningen bij het boek, maar dat neemt mijn eigen positiviteit niet weg. Ik blijf er ongefundeerd in geloven en dat maakt mijn leven een stuk makkelijker.